…Και βλέπει η Μαρία έναν Ιωσήφ με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά, να φεύγει από τη θέση του σαν κάποιος να τον έσπρωξε, επιχειρώντας δυό βήματα αδέξια, ασταθή και βιαστικά, ακόμα δυο βήματα σερνάμενα, τρικλίζοντα. Στο πέμπτο βρίσκεται γονατιστός μπροστά στο Βρέφος. Το κεφάλι του και οι αγκώνες ακουμπούν στο υγρό χώμα προσκυνώντας Το. Ύστερα, ψηλαφητά πιάνει αργά, με χέρια τρεμάμενα, με τρυφερή λατρεία, τα φασκιωμένα ποδαράκια Του, που μόνον τα ροδαλά ακροδάχτυλά τους φαίνονται. Έτσι γονατιστός σηκώνει αργά το κεφάλι, στρέφοντας τα βουρκωμένα μάτια του  στου παιδιού το πρόσωπο. Βλέπει να τού χαμογελά. Ακινητεί. Σιωπά. Στέκει ενεός εμπρός Του κι έχει την αίσθηση ότι η ιλαρότητα που εκπέμπει το φωτεινό Του πρόσωπο, είναι απαύγασμα και απεικόνιση της ειρήνης που επαγγέλλεται η έλευσή Του στον κόσμο. Ο Δημιουργός γίνεται επισκέπτης του γήινου κόσμου και έρχεται με το δώρο Του. Την Ειρήνη. Η ίδια ιλαρότητα ανακλάται και στο πρόσωπο της  Αγνής. Αυτό βλέπει ο Ιωσήφ όταν επί τέλους κατορθώνει ν’ σύρει τα μάτια του από το Βρέφος, στρέφοντάς τα προς Εκείνην. Για μια ακόμη φορά, δεν μίλησε. Τα είπε όλα με τα μάτια του. Και ήσαν πολλά: Δέος, θαυμασμός, λύτρωση, πίστη, υπακοή, συμπόρευση, συναίνεση, ΣΥΓΝΩΜΗ.